วันที่ 20 มกราคม 2565 เวลา 15.00 น. หน่วยงานสังกัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความั่นคงของมนุษย์ โดย นาย ณรงค์ฤทธิ์ นุปิง ผู้อำนวยการศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งจังหวัดลำปางได้รับแจ้งจากทางสื่อมวลชนชาวชุมชนแจ่งหัวริน เทศบาลนครลำปาง พบผู้สูงอายุมีอาชีพเข็นรถขายของ เพื่อหารายได้ที่ได้มาซื้อข้าวปลาอาหารมาเลี้ยงดูซึ่งป่วยพิการในบ้านจำนวน 3 คนที่เป็นคนพิการ จึงเดินหน่วยงานศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งจังหวัดลำปางจึงไปตรวจสอบ ที่บ้านเลขที่ 58 ถนนวังโค้ง ต.หัวเวียง อ.เมืองลำปาง สภาพอาศัยเป็นบ้านไม้ยกพื้นสูงชั้นบนมีห้องนอน 1 ห้อง ชั้นล่างต่อเติมเป็น 2 ห้องนอน ที่นั่งพักผ่อนและที่ทำกับข้าว พบ น.ส.อรุณี หรือป้าเล็ก ศิรชัยณรค์อายุ 68 ปี อาศัยอยู่ในบ้าน นางเกศรินทร์ เคหะลุน อายุ 55 ปี เจ้าของบ้าน ป่วยพิการเป็นอัมพฤกษ์เป็นเส้นเลือดในสมองตีบ นางสมใจ เคหะลุน อายุ 54 ปี พิการถูกตัดขาเพราะเกิดอุบัติเหตุรถชนเป็นผู้ป่วยติดเตียงและเป็นแผลกดทับ และนายธนาวัฒน์ หรือถิน ปิยะเดชศิริ อายุ 56 ปี เดินไม่ได้ต้องนั่งรถเข็นเป็นโรคเส้นเลือดในสมองตีบ แขนขาอ่อนแรง
นางเกศรินทร์ เปิดเผยว่า เดิมเป็นคน จ.ลำปาง ไปทำงานที่กรุงเทพฯ เปิดร้านขายอาหารที่ 10 กิโลเมตร บางนา-ตราด เป็นเวลากว่า 8 ปี ต่อมาเกิดลื่นล้มทำให้สมองได้รับผลกระทบเป็นเส้นเลือดตีบในสมอง ชาครึ่งซีก ทำให้เคลื่อนไหวเดินไม่ได้เหมือนปกติ จึงต้องกลับบ้านมารักษาตัวที่ จังหวัดลำปาง ตั้งปี 2561จนปัจจุบัน แต่ไม่มีรายได้อย่างอื่นนอกจากเบี้ยยังชีพคนพิการเดือนละ 800 บาทรวม 3 คน 2,400 บาท และเบี้ยคนชราของป้าเล็กเดือนละ 600 บาท รวมกันมาใช้จ่ายในครอบครัว
“เนื่องจากไม่มีรายได้ จึงได้ทำกับข้าวขาย ให้ป้าเล็กนำไปซื้อวัตถุดิบในตลาด มาประกอบทำอาหารกล่อง วันละ 10 กล่อง ทำขนมขายวันละ 10 กล่อง นำไปขายตามตลาด ได้กำไรมาวันละ 100- 500 บาท รวมต้นทุนและกำไรมาซื้อข้าวสาร ไข่ไก่ น้ำปลา น้ำมันพืช ส่วนอาหารทำขายด้วย ทำกินด้วย ต้องกินอยู่อย่างประหยัดรวมทั้ง 4 คน รวมทั้งต้องหาเงินมาจ่ายค่าน้ำค่าไฟฟ้าทุกเดือน ค่าเดินทางไปหาหมอด้วย”นาสมใจ กล่าวว่า เดิมขายเสื้อผ้าที่กรุงเทพ เกิดอุบัติเหตุรถชน จนต้องตัดขาขวาทิ้ง เดินไปไหนไม่ได้เป็นผู้ป่วยติดเตียง อาศัยอยู่กับนางเกศรินทร์ พี่สาว มีป้าเล็กคอยดูแล ล้างแผลกดทับ มีโรคประจำตัวไขมันในเส้นเลือด เบาหวาน และความดันต่ำ ใช่แพมเพิร์ม แผ่นรองนอน สระผม อาบน้ำต้องจ้างเขามาทำให้เนื่องจากทำเองไม่ได้เข้าห้องนำก็ลำบาก ป้าเล็กคนเดียวอุ้มไม่ไหว
น.สอรุณี หรือป้าเล็ก กล่าวว่า เคยทำงานช่วยที่ร้านอาหารนางเกศรินทร์ ที่กรุงเทพฯ เมื่อไม่สบายจึงเดินทางมาอยู่ด้วยเพื่อดูแล โดยมีน้องสาวและเพื่อนของน้องสาวนางเกศรินทร์ที่ป่วยพิการเหมือนกันมาอยู่ด้วยโดยตนดูแลเรื่องข้าวปลาอาหาร ภายในบ้าน เดินทางไปซื้อของ ขายของให้คนป่วยทั้ง 3 ราย บางทีก็มีเพื่อนบ้านใกล้เคียงมาช่วย เนื่องจากอายุมากเดินไม่ค่อยสะดวก”โดยกิจวัตรประจำวันตื่นเช้ามาพาคนป่วยเข้าห้องน้ำ ล้างแผล ไปซื้อกับข้าวที่ตลาดกลับมาทำอาหาร หุงข้าวนำข้าวไปให้คนป่วย ซักผ้าตากผ้า จากนั้นก็ช่วยกันทำอาหาร ทำขนมโดยนางเกศรินทร์จะเป็นคนคิดเมนู เนื่องจากเคยทำอาหารขายมาก่อน ตนก็เป็นลูกมือช่วยทุกอย่าง เสร็จแล้วบรรจุกล่อง ถึงเวลา 17.00 นำรถเข็นออกไปขายที่ตลาดรัษฏาตอนเย็น ขายของหมดกลับบ้านทำกับข้าวให้คนป่วยทาน อาบน้ำล้างแผล กว่าจะได้นอน ต้องทำทุกวัน ไม่ทำก็ไม่มีกิน ยิ่งสถานการณ์โควิดระบาด เดินทางไปมาต้องระวังตัวภายในบ้าน
โดยมีรายได้จากเบี้ยยังชีพผู้พิการเท่านั้นและช่วยปรับปรุงบ้านพักที่ทรุดโทรม โดยทำราวบันไดขึ้น-ลงบ้าน และบริเวณโดยรอบเนื่องจากเดินลำบาก ต้องใช้ไม้เท้า และอยากได้รถเข็นสำหรับคนป่วยทั้ง 3 ราย รวมทั้งรถเข็นใส่อาหารไปขายที่ตลาด เนื่องจากทุกวันนี้เป็นรถเข็นเด็กที่ชาวบ้านบริจาคให้นำมาใส่ตะกร้าไปขายของตามถนนซึ้งไม่ค่อยปลอดภัยเท่าที่ควรทางเทศบาลนครลำปางเตรียมวางแผนอาชีพที่เหมาะสมต่อไป สรุปผลการในการช่วยเหลือ ดังนี้
1.ศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งจังหวัดลำปางร่วมกับกฟผ.แม่เมาะมอบผ้าห่มจำนวน 1 ผืนพร้อมเงินสงเคราะห์รายได้น้อยคนไร้ที่พึ่งจำนวน 3,000 บาท ศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งจังหวัดลำปางพร้อมให้คำแนะนำกระบวนการให้การช่วยเหลือสวัสดิการต่างๆในโอกาสต่อไปพร้อมให้คำแนะนำกระบวนการให้การช่วยเหลือสวัสดิการต่างๆในโอกาสต่อไป